خانهی مازندران
خوانشی از شعرِ «خانهی مازندران» اثر «کلارا خانس»،
بریده از کتاب «دو خانه، دو خاموش گویا»، چاپ انتشارات یساولی، ۱۳۹۹.
اینجا میخواهم خود را به دست «خیالینه»های این
«خیالخانه» بسپارم. میخواهم خانهنشین «خانهی مازندران» شده
از خمیرهی این خانه شوم: که این رها شدن است در خواب عشق، در طراوت سبزه و
علف؛ رها شدنست در بیزمانی، در لامکانی، و در بیمنتهایی، که
جانمایهی این خانه است. کاش میتوانستم همراه با گسترده شدن
ملکولهای این خانه تا بینهایت، من هم بیمنتها شوم. این است
مقصودم از خمیرهی این خانه شدن.
(ادامه…)